Golf en Zen – Hoofdstuk 3
Over Golfen Zen: Dit is het derde artikel in een doorlopende serie van korte essays over de toepassing van Oosterse spirituele filosofie op uw golfspel.
De bedoeling is dat, als je de ideeën toepast, je golf en je plezier in het spel zullen groeien. Er is echter ook een onderliggend motief: als je in staat bent om winst te zien op de baan, zul je vervolgens worden bewogen om ook je benadering van het leven te veranderen.
Het onderwerp van vandaag: Je Weet Het Al
Het fundamentele doel van het Oosters spiritualisme is “verlichting”, een complex idee, dat soms wordt aangeduid als “ontwaken”, of “herstellen van” de illusie.
De illusie – alweer vereenvoudigend – is de illusie van afgescheidenheid, van iets of iemand te zijn dat verschilt van, gescheiden is van al het andere dat we zien en ervaren. Vergeet niet dat de oosterse wereld de werkelijkheid ziet als één universele entiteit waaruit alles voortkomt.
We zijn geboren in de illusie, en de zoektocht is om terug te krijgen wat we altijd al wisten: onze ware aard als een integraal deel van het universele bewustzijn. We wisten het al… we proberen het ons te herinneren!
Dus… hoe verhoudt zich dat tot golf?
Ik zou willen beweren dat we op een zeer vergelijkbare manier al weten wat we moeten weten over golf. We vergeten het gewoon… of we weigeren de feiten te erkennen die er wel zijn, recht voor onze neus.
Hoe kan ik dat zeggen? Hoe kan ik suggereren dat een 20-handicapper het weet? Is golf niet zo’n verschrikkelijk moeilijk en subtiel spel? Gaat het de meesten van ons niet te boven… althans ons vermogen om uit te blinken?
Dat lijkt zeker het geval te zijn. Statistieken – jaar na jaar – tonen aan dat 90% van ons een handicaps van meer dan 10 heeft, en maar liefst 60% is boven de 18. De cijfers liegen niet… we weten het duidelijk niet. Of is het echt dat we het niet meer weten? Dat we niet handelen naar wat we weten?
Ik blijf bij het laatste, en hier is waarom…
Golf is geen hand-oog coördinatie spel. Spelen waarbij de bal en/of de speler bewegen – tennis, honkbal, ping-pong, enz. – zijn hand-oog spelen. Golf daarentegen is een herhalingsspel: het vermogen om een specifieke beweging te herhalen, betrouwbaar en onder druk.
Nog sterker gezegd: golf is geen vaardigheidsspel. Er is immers geen grote vaardigheid voor nodig om de club correct vast te houden, om met de juiste houding en uitlijning naar de bal te gaan staan. Het enige wat nodig is, is opletten, opletten op wat we al weten (zoals iedereen die ook maar een beetje gespeeld heeft, de basisprincipes heeft gelezen of te horen heeft gekregen). Verder, als we weten hoe we de club moeten vasthouden en naar de bal moeten staan, is het dan een moeilijke en illusoire taak om soepel naar de top-of-the-backwing positie te gaan? Als men niet een of andere lichamelijke handicap heeft, is het antwoord duidelijk een volmondig “neen”. Het is onontkoombaar… we moeten er duidelijk voor kiezen om het niet te doen.
Hier is het meest voor de hand liggende voorbeeld.
We weten allemaal dat evenwicht deel uitmaakt van het spel; dat in staat zijn om te zwaaien naar een evenwichtige eindpositie op ons voorste (leidende) been een fundamenteel is. Als we onze ogen openen, zien we dat elke vaardige speler – 100% – dat elke swing doet.
Maar ga naar een golfbaan of driving range en kijk. Je zult zien dat 90% van ons geen evenwichtige finish houdt, en de meesten van ons vallen achterover. Hoe kunnen we verwachten de bal voorwaarts te bewegen als we achterover vallen?
De conclusies zijn onontkoombaar:
De grondbeginselen van golf liggen recht voor ons, de vereiste vaardigheden zijn ruim binnen de meesten of allen van ons. We weten het, maar we doen het niet. We vergeten het ons te herinneren! Erger nog, we kiezen ervoor om te vergeten.
Als dat waar is – en dat is het – roept dat een eenvoudige vraag op:
Waarom?
